آقای لاریجانی !ثابت کنید که به خاطر خشونت و تخریب در زندان بودم همه عمرم را در اوین خواهم گذراند

آقای محمد جواد لاریجانی

رییس ستاد حقوق بشر قوه قضاییه

مصاحبه خانم کریستین امانپور ،خبرنگار” سی. ان. ان” را با شما ، دیدم و خواندم.بخش هایی را که مربوط به نظرات شما در باره روزنامه نگاران زندانی بود ،بارها و بارها خواندم و هربار بیشتر از بارقبل متعجب شدم.شاید شما از پرونده های روزنامه نگاران زندانی کاملا بی خبرید و شاید هم خبر دارید اما ترجیح می دهید که واقعیت را آنطور که خودتان لازم می دانید بیان کنید.

خانم امانپور در این مصاحبه به شما می گوید که در ایران هم اکنون بیش از ۹۰ روزنامه نگار و خبرنگار که بالاترین آمار خبرنگاران زندانی در جهان هستند ،در زندان اند. بعد هم می پرسد چرا این اتفاق در حال رخ دادن است؟ و شما می گویید : دلیل زندانی شدن آنها اعتراض نبوده بلکه خشونت آنها و وارد کردن خسارت به اموال مردم بوده است.

دوباره امانپور می پرسد:”خیلی ها از جمله روزنامه نگاران فقط به خاطر حضور در خیابانها و برخی نیز فقط به خاطر آمدن به خیابانها و نظاره کردن اوضاع زندانی شدند. ”

و شما این بار پاسخ می دهید :

خیر! هیچ خبرنگار یا روزنامه نگاری به خاطر روزنامه نگاری زندانی نشده اما اگر روزنامه نگاری تحریک به خشونت کرده توسط دستگاه قضایی تحت پیگرد قانونی قرار گرفته اند.

این نامه را برای شما می نویسم که آدرس پرونده خودم ،همسرم و تعدادی از همکاران روزنامه نگارم را به شما بدهم .بروید به شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب در خیابان شریعتی ،سری هم به شعبه ۱۵ در همین دادگاه بزنید.شما رییس ستاد حقوق بشر قوه قضاییه هستد و حتما قاضی های محترم این شعبه ها پرونده های من و همکارانم را در اختیارتان می گذارند.

پرونده همسرم بهمن احمدی امویی را در شعبه ۲۶ ورقی بزنید .ببینید کی و کجا دست به تخریب اموال عمومی زده است؟نگاهی هم به پرونده مسعود باستانی در شعبه ۱۵ بیندازید.پرونده هنگامه شهیدی ،بدرالسادات مفیدی ، لی لی فرهادپور ،سعید لیلاز و احمد زید آبادی را هم فراموش نکنید .سری هم به شعبه سه بازپرسی اوین بزنید و پرونده شیوا نظر آهاری را درخواست کنید.کدامیک از اینها خشونت کرده اند یا دست به تخریب اموال عمومی زده اند؟ روزنامه نگارانی که فقط به خاطر فعالیت حرفه ای شان در زندان اند محدود به این چند نام نمی شود.

اگر وقت داشتید نگاهی هم به پرونده خودم که در حوادث پس از انتخابات ،شصت روز در زندان بودم و اکنون منتظر برگزاری دادگاه هستم ،بیندازید. پرونده ای که نمی دانم درکدام شعبه است اما پیدا کردنش نباید کار سختی باشد. اگر حتی یک نشانه کوچک بیاورید که دست به تخریب و خشونت زده ام و یا حتی تحریک به خشونت کرده ام ،داوطلبانه همه باقیمانده عمرم را در زندان اوین خواهم گذراند.

یکی از بازجوهای پرونده روزی در مذمت تخریب هایی که در خیابان ها صورت گرفته با من سخن می گفت که گفتم من هم این تخریب ها را محکوم می کنم اما نکند منظورتان این است که من و یا همسرم دست به تخریب زده ایم که حالا در زندان هستیم؟

بازجویی که خوشبختانه برخلاف بسیاری از بازجوهای بند ۲۰۹ همیشه خوشرو بود وخنده رو و در مقایسه با برخی از همکارنش تا حد زیادی مودب ،با خنده ای گفت :

“نه بابا !منظورم این نبود .تو و همسرت عرضه آتش زدن و تخریب ندارید ”

و من گفتم :”خدا را شکر می کنم که عرضه چنین کارهایی را نداریم .”

همه اتهاماتی که در پرونده بهمن احمدی امویی هست ،همه و همه مربوط به حرفه روزنامه نگاری اش است .شما گفته اید که هیچ روزنامه نگاری به خاطر حضور در تجمع به زندان نیفتاده است .یکی از مهم ترین اتهام های من و همسرم حضور در یکی –دو تجمع بوده است ،آن هم حضور به عنوان خبرنگار ،آن هم با دردست داشتن کارت خبرنگاری و حکم ماموریت از روزنامه هایی که برایش کار می کردیم.

اکنون بهمن به خاطر حضور در تجمع و به قول خانم امانپور نظاره کردن تجمع ها به زندان محکوم شده است .اتهام دیگر همسرم تبانی علیه امنیت ملی است و مصداق این اتهام مسوولیت وی در یک سایت اینترنتی-خرداد نو – است که فردای انتخابات تعطیل شده است .

می بینید !هر صفحه ای از پرونده اش را که ورق بزنید به شغل روزنامه نگاری اش باز می گردد ،به فعالیت های یک روزنامه نگار که منتقد و مستقل بوده است.

من از حقوق قضایی به اندازه شما سر در نمی آورم اما در همین مدت فهمیده ام که تبانی یعنی اقدام مخفیانه و من نمی فهمم چگونه از طریق فعالیت روزنامه نگاری و یا انتشار مطالب در یک سایت اینترنتی می توان کار مخفی کرد .هیچ چیز به اندازه کار روزنامه نگاری علنی هست ؟چگونه کار علنی رسانه ای تعبیر به تبانی و مخفی کاری علیه امنیت ملی می شود؟

باز هم اگر حوصله داشتید پرونده همسرم را ورق بزنید :لازم بوده که دلیل معنوی برای تبانی علیه امنیت ملی برایش ذکر شود .می دانید چه دلیلی به عنوان انگیزه معنوی جرم او مورد استناد قرار گرفته است :همکاری متهم با روزنامه های تندرویی همچون نوروز و یاس نو و خرداد .این ها نیز فعالیت های مطبوعاتی است .نه؟اما نمی فهمم چگونه همکاری با روزنامه هایی که ده –دوازده سال قبل با مجوز دولت منتشر می شده است ،اکنون مستند وقوع جرم همسرم در سال ۸۸ می شود.

حوصله کنید و پرونده اش را باز هم ورق بزنید .دلیل دیگری هم به عنوان رکن معنوی اتهام تبانی برای بهمن احمدی امویی ذکر شده است :او در تیرماه ۱۳۷۸ لحظاتی در تجمع دانشجویان در کوی دانشگاه به عنوان خبرنگار حضور داشته است و گزارش هایش نیز همان موقع در روزنامه ای که برایش کار می کرده ،به چاپ رسیده است .این می شود رکن معنوی تبانی بر ضد امنیت ملی در خرداد سال ۱۳۸۸؟

اتهامات دیگری نیز دارد ،مقالات انتقادی که در چارچوب قانون اساسی در باره دولت نهم نوشته است ،مصداق توهین به رییس جمهوری است و به خاطرش به حبس و شلاق محکوم شده است.

آقای لاریجانی !اکنون نزدیک به هفتاد روزنامه نگار در زندان های جمهوری اسلامی هستند و بسیاری از روزنامه نگاران چون من نیز با قرار وثیقه و در ناامنی کامل به سر می بریم .چون می ترسیم هر مقاله ای از ما دلیلی برای تبلیغ علیه نظام و یا تبانی بر ضد امنیت ملی قرار بگیردمن و اغلب همکارانم ترجیح می دهیم کمتر مقاله و یا گزارشی بنویسیم. در احساس ناامنی ما روزنامه نگاران همین قدر بس که این نامه سرگشاده را قبل از انتشار در اختیار چند نفر از همکارانم قرار دادم .همگی مرا از انتشار این نامه برحذر داشتند گفتند:”ممکن است به خاطر انتشار این نامه تحت تعقیب قرار بگیری و دوباره به زندان بروی .ممکن است پرونده ای که در دادگاه داری با نوشتن این نامه سنگین تر شود و به زندان طولانی تری محکوم شوی.”

آقای لاریجانی !من اما با وجود همه این توصیه ها این نامه را منتشر می کنم چون هنوز هم امیدوارم شاید با رسیدن صدای من به شما لحظه ای، فقط لحظه ای درنگ کنید و به عنوان رییس ستاد حقوق بشر قوه قضاییه به فکر احقاق حق همکاران روزنامه نگارم بیفتید .من هنوز اندکی امید دارم .امید دارم که شما اندوهگین باشید که رکورد روزنامه نگاران زندانی را در جهان شکسته ایم و از چین یک میلیارد و اندی جمعیت پیشی گرفته ایم.من هنوز احتمال می دهم شاید شما واقعا از پرونده های روزنامه نگاران زندانی خبر نداشته باشید.