بمناسبت روز جهانی زن در ایرانی سبز

مدرسه فمینیستی: امسال روز جهانی زن، در ایرانی که بمراتب بیش از پیش غرق در خفقان است، از راه میرسد. وقتی تصمیم میگیرم که بمناسبت این روز یادداشتی را بنویسم، یادم می آید سال گذشته به همین مناسبت گزارش ها و اخبار برگزاری این مراسم را در کشورهای مختلف تهیه میکردم تا دست آخر نتیجه بگیرم که پس کی قرار است ما نیز در ایران در چنین روزی گرد هم آییم و خواسته های برابر بودن مان را به شکلی دیگر مطرح کنیم و صد البته که در این روز نهراسیم از دستبند و زندان . خانواده ها دل نگران نباشند که روزهای پس از هشت مارس را پشت در زندان و از این دادگاه به آن دادگاه منتظر آزادی مان باشند.اما اکنون که میخواهم بنویسم ناخودآگاه به سالی که گذشت فکر میکنم… سالی که نه ماه از آن را ایران شاهد ریخته شدن خون فرزندانش، آه و ناله مادران و سینه ی سوزان و دردمند پدران بود.

ایران در این مدت بزرگترین زندان روزنامه نگارانی شد که انجام رسالت روزنامه نگاری شان، شد اتهام شان. سالی که تبروهای استبداد بر دست اتحاد زنان ومردان معترضی فرود آمد که ابتدا گفتند «رای من کو؟» سپس فریاد زدند «حق من کو؟» امسال هشت مارس درحالی فرا میرسد که ایران باردیگر به وجود شیرزنانی که همیشه به نیکی تاریخ ساز بوده اند سربلند است. زنانی که سینه شان را گلوله شکافت، تن شان زیر ضربات باتوم کبود و سیاه شد و دست شان در حلقه سرد دستبند اسیر شد. زنانی که هم عزادار بودند و مرهم درد مادران داغدیده. زنانی که پرپر شدن فرزندشان را اشک ریختند اما با خشم فرو نخورده شان قامت استبداد را خم کردند. کم نیستند زنانی که چشم انتظار آزادی همسران و فرزندانشان صبورانه روزها میشمارند…

اینروزها بیش از ۳۵ زن فعال و روزنامه نگار در زندان اند و البته که این تعداد همه ی زنان دربند نیست. آری، زنان ایران حضور سبز خود را باور کردند و به باور دنیا نیز رساندند. اما از سویی دیگر حاکمیت نیز تبعیض بر تبعیض در حق زنان می افزاید و اصرار بر برگرداندن قانون «حمایت از فروپاشی خانواده» یکی از انتقامهایی است که هرگز تسلیم آن نخواهیم شد و اجازه نخواهیم داد که ظلمی دیگر در چارچوب قانون بر ما رود. امسال ما هم هشت مارس خود را خواهیم داشت. حتی اکنون که از این روز به عنوان روز اعلام «همبستگی سبزها» همچون دیگر روزهایی که پشت سر گذاشتیم ، یاد نشد و خفقان شدت یافته مانع از برگزاری مراسم ولو کم هزینه شد، اما به طرق گوناگون: با تشکیل جلسات غیررسمی، با برگزاری مراسم در فضاهای کوچکتر، با چند خط نوشتار، با هدیه کردن گلهای میموزا، و… این روز را به یکدیگر تبریک میگوییم و صراحتاَ اعلام میکنیم که همچنان استوار و با همت، پر امید و سرزنده در راه کسب آزادی گام برمیداریم و لحظه ای از طلب خواسته هایمان دور نخواهیم شد.